Wady “mokrych” kombinezonów EMS 

Mokre stroje wymagają każdorazowego zwilżenia elektrod wodą lub żelem, co wydłuża przygotowanie treningu, brudzi podłogę i nie jest higieniczne. Po zakończeniu sesji trzeba je starannie wypłukać i całkowicie wysuszyć, bo wilgoć sprzyja namnażaniu bakterii oraz powstawaniu nieprzyjemnych zapachów, a zaniedbanie higieny skraca żywotność elektrod — dlatego użytkownicy mówią o „ceremonii moczenia i suszenia”, która bywa bardziej czasochłonna niż sam 20-minutowy trening.

Rozwiązania przewodowe (kable + stojąca konsola) 

Dotychczas dość popularna forma, ale coraz rzadziej stosowana i w klubach i w domach

1. Ograniczona mobilność – kable łączące kombinezon z konsolą wymuszają trening w promieniu kilkudziesięciu cm; zwinne ruchy jak skakanka czy bieg w terenie są praktycznie niemożliwe.

2. Trening stacjonarny i uboższy repertuar ćwiczeń – przykładowo system Miha Bodytec opisuje się jako „bardzo stacjonarny”, bo przewody ograniczają zakres ruchu.

3. Ryzyko splątania i potknięcia – luźne przewody mogą zahaczać o nogi lub sprzęt; nagłe szarpnięcie potrafi przerwać impuls i całą sesję.

4. Czasochłonny montaż – przed każdym treningiem trzeba podpiąć wszystkie przewody kanał-po-kanale, a po sesji skontrolować ich stan oraz wtyczki.

5. Brak prawdziwej mobilności – stojąca maszyna waży kilkadziesiąt kg, wymaga gniazdka i dedykowanego miejsca, więc odpada trening na świeżym powietrzu czy szybkie przenoszenie między pomieszczeniami.

6. Tylko jeden użytkownik naraz w warunkach domowych – przy kablach trudno trenować w parze lub w grupie; konsola obsługuje pojedynczy garnitur elektrod.

Podsumowując: mokry strój komplikuje higienę i logistykę, a przewodowy system dodatkowo więzi użytkownika przy maszynie. Właśnie te niedogodności otworzyły drogę do popularności suchych, bezprzewodowych kombinezonów, które skracają przygotowania do minut i pozwalają ćwiczyć w dowolnym miejscu.